Nicolas Lavarenne
Promotie Kunstenaars
Nicolas Lavarenne
Lavarenne werd geboren in Chamalières, Puy de Dôme en groeide op in een gezin waar beeldende kunst een voorname rol kreeg toebedeeld. Zijn beide ouders waren leraar tekenen en zijn vader was een voortreffelijke en internationaal gewaardeerde schilder die vaak door collega’s werd bezocht.
Hij toonde aanvankelijk een ruime en doeltreffende belangstelling voor techniek en structuren, kwam omstreeks 1978 terecht in een schrijnwerkerij waar hij ornamenten voor meubels en kaders mocht snijden om een vijftal jaar later eerder traditionele en ietwat getormenteerde houten figuren te kappen. Uiteindelijk, na een kort experimenteren met polystyreen, vindt hij in 1990 zijn uiteindelijke roeping in het modelleren en in brons gieten van menselijke, hoofdzakelijk mannelijke figuren. Zijn laatste houten sculptuur(1988) getiteld ‘L’enragé’ (de woesteling) beeldt een figuur uit die geprangd zit onder een viervlakkige structuur. Dat werk ligt aan de basis van zijn latere figuren waarin stelten, lange stengels en driepotige elementen een belangrijke rol gaan spelen en in feite de vormelijke en originele essentie van zijn sculpturen uitmaken.
1990 is een belangrijk jaar voor de kunstenaar. Hij treedt eerder toevallig in contact met een bronsgieter die hem de charme en de sensibiliteit van het brons aanprijst. Hij bezoekt Carrara en Santa Pietra, werkt samen met enkele bekende kunstenaars en is gedurende enige tijd assistent van Arman. In 1991 verschijnt ‘Le Guetteur’ (de verspieder, de wachtpost), een personage gezeten op een driepoot die uitkijkt naar wat komen zal, naar de toekomst. Enkele vrienden kunstenaars overladen hem met goede raad en kneepjes in het vak en de verkoop van kleine steltenlopers stelt hem in staat om brons te kopen en te gieten. Het jaar erop modelleert hij een grote Verspieder van 4, 50 meter die in zijn atelier reusachtig lijkt maar bij het opstellen in Le Festival des Arts de Beaulieu-sur-Mer eerder klein uitvalt zodat hij meteen naar zijn atelier rent om er enkele verlengingen aan toe te voegen. Het verlengen van het basisgegeven wordt een constante die op diverse manieren in zijn gehele oeuvre tot uiting komt.
In 1993 koopt een Engels koppel de grote Verspieder en kort daarna nog drie grote sculpturen. Engeland is hem duidelijk gunstig gezind. Nu is hij alleen nog kunstenaar, maar heeft het niet meteen makkelijk. In 1994 bestelt het Engelse koppel opnieuw een monumentaal werk in brons dat hij in plaaster had gemodelleerd . Zijn eerste grote solotentoonstelling in het buitenland heeft plaats in Genève. In Le Palais de l’Europe organiseert de stad Menton in 1995 een tentoonstelling gewijd aan zijn tien jaar creativiteit en koopt een grote Verspieder aan. Belangrijke tentoonstellingen volgen elkaar op in Saint-Paul-de Vence, in Denemarken, Parijs, Antibes, Beiroet, Engeland, in het kasteel van La Napoule . In 2006 heeft zijn eerste tentoonstelling in Brussel plaats, in de Rollebeek Gallery aan de Grote Zavel. Op verzoek van de organisatoren van Ornans Art worden in 2007 acht grote stukken op het water geplaatst recht tegenover le musée Courbet. In 2012 stelt de stad Aix-en-Provence 22 monumentale sculpturen van de kunstenaar tentoon. In 2020 treedt de grote stilte op; de kunstenaar zit weggeborgen in zijn atelier en mompelt: ‘J’ai savouré ce moment’.
Lavarenne werd geboren in Chamalières, Puy de Dôme en groeide op in een gezin waar beeldende kunst een voorname rol kreeg toebedeeld. Zijn beide ouders waren leraar tekenen en zijn vader was een voortreffelijke en internationaal gewaardeerde schilder die vaak door collega’s werd bezocht.
Hij toonde aanvankelijk een ruime en doeltreffende belangstelling voor techniek en structuren, kwam omstreeks 1978 terecht in een schrijnwerkerij waar hij ornamenten voor meubels en kaders mocht snijden om een vijftal jaar later eerder traditionele en ietwat getormenteerde houten figuren te kappen. Uiteindelijk, na een kort experimenteren met polystyreen, vindt hij in 1990 zijn uiteindelijke roeping in het modelleren en in brons gieten van menselijke, hoofdzakelijk mannelijke figuren. Zijn laatste houten sculptuur(1988) getiteld ‘L’enragé’ (de woesteling) beeldt een figuur uit die geprangd zit onder een viervlakkige structuur. Dat werk ligt aan de basis van zijn latere figuren waarin stelten, lange stengels en driepotige elementen een belangrijke rol gaan spelen en in feite de vormelijke en originele essentie van zijn sculpturen uitmaken.
1990 is een belangrijk jaar voor de kunstenaar. Hij treedt eerder toevallig in contact met een bronsgieter die hem de charme en de sensibiliteit van het brons aanprijst. Hij bezoekt Carrara en Santa Pietra, werkt samen met enkele bekende kunstenaars en is gedurende enige tijd assistent van Arman. In 1991 verschijnt ‘Le Guetteur’ (de verspieder, de wachtpost), een personage gezeten op een driepoot die uitkijkt naar wat komen zal, naar de toekomst. Enkele vrienden kunstenaars overladen hem met goede raad en kneepjes in het vak en de verkoop van kleine steltenlopers stelt hem in staat om brons te kopen en te gieten. Het jaar erop modelleert hij een grote Verspieder van 4, 50 meter die in zijn atelier reusachtig lijkt maar bij het opstellen in Le Festival des Arts de Beaulieu-sur-Mer eerder klein uitvalt zodat hij meteen naar zijn atelier rent om er enkele verlengingen aan toe te voegen. Het verlengen van het basisgegeven wordt een constante die op diverse manieren in zijn gehele oeuvre tot uiting komt.
In 1993 koopt een Engels koppel de grote Verspieder en kort daarna nog drie grote sculpturen. Engeland is hem duidelijk gunstig gezind. Nu is hij alleen nog kunstenaar, maar heeft het niet meteen makkelijk. In 1994 bestelt het Engelse koppel opnieuw een monumentaal werk in brons dat hij in plaaster had gemodelleerd . Zijn eerste grote solotentoonstelling in het buitenland heeft plaats in Genève. In Le Palais de l’Europe organiseert de stad Menton in 1995 een tentoonstelling gewijd aan zijn tien jaar creativiteit en koopt een grote Verspieder aan. Belangrijke tentoonstellingen volgen elkaar op in Saint-Paul-de Vence, in Denemarken, Parijs, Antibes, Beiroet, Engeland, in het kasteel van La Napoule . In 2006 heeft zijn eerste tentoonstelling in Brussel plaats, in de Rollebeek Gallery aan de Grote Zavel. Op verzoek van de organisatoren van Ornans Art worden in 2007 acht grote stukken op het water geplaatst recht tegenover le musée Courbet. In 2012 stelt de stad Aix-en-Provence 22 monumentale sculpturen van de kunstenaar tentoon. In 2020 treedt de grote stilte op; de kunstenaar zit weggeborgen in zijn atelier en mompelt: ‘J’ai savouré ce moment’.